LISTOPAD 2025

Podczas naszej drogi życia czasami musimy zejść z wydeptanych ścieżek, musimy odrzucić konwencjonalne metody i poszukać nowych, niekonwencjonalnych rozwiązań. „Tak po ludzku powinno działać, a nie działa” – to zdanie może nas zainspirować do przemyślenia, czy nasze ludzkie podejście jest wystarczające. Może potrzebujemy czegoś więcej, czegoś, co wykracza poza granice zwykłego myślenia. Wiara otwiera przed nami nowe perspektywy. Inaczej rozumiemy wielkość i w odmienny sposób ją budujemy – to przypomina nam, że mamy unikalne know-how i zdolność do tworzenia czegoś wyjątkowego, opierając się na naszej misji. To właśnie droga Ewangelii pozwala nam przekraczać utarte schematy i odkrywać nowe horyzonty, choć niekiedy będzie to wybór trudniejszy i wymagający większego poświęcenia.

Boże Duchu Święty,
z Twojego polecenia Objawienie
zostało spisane dla nas ludzi.
Oświeć mój rozum i napełnij moje serce,
abym przy tym czytaniu
dobrze zrozumiał Twoją prawdę
i abym nauczył się goręcej Cię kochać,
wierniej Ci służyć.
Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

Gdy przyszli do tłumu, podszedł do Niego pewien człowiek i padając przed Nim na kolana, prosił: „Panie, zlituj się nad moim synem! Jest epileptykiem i bardzo cierpi; bo często wpada w ogień, a często w wodę. Przyprowadziłem go do Twoich uczniów, lecz nie mogli go uzdrowić”. Na to Jezus odrzekł: „O plemię niewierne i przewrotne! Jak długo jeszcze mam być z wami; jak długo mam was cierpieć? Przyprowadźcie Mi go tutaj!”. Jezus rozkazał mu surowo, i zły duch opuścił go. Od owej pory chłopiec odzyskał zdrowie.

Wtedy uczniowie zbliżyli się do Jezusa na osobności i pytali: „Dlaczego my nie mogliśmy go wypędzić?”. On zaś im rzekł: „Z powodu małej wiary waszej. Bo zaprawdę, powiadam wam: Jeśli będziecie mieć wiarę jak ziarnko gorczycy, powiecie tej górze: «Przesuń się stąd tam!», a przesunie się. I nic niemożliwego nie będzie dla was. «Ten zaś rodzaj złych duchów wyrzuca się tylko modlitwą i postem»”.

• Kilka minut refleksji.
• Podziel się z innymi tym, co Bóg w tym tekście mówi do Ciebie.

Kiedy w sierpniu 1914 roku wybuchła I wojna światowa, o. Leon Dehon przebywał w Saint-Quentin. Cały obszar północnej Francji został natychmiast zajęty przez wojska niemieckie. Saint-Quentin i Domy Zgromadzenia zostały prawie całkowicie zburzone. Rozpoczynał się dla niego długi okres, w którym musiał pozostawać w tym mieście. Pomimo upokorzeń, które przyniosła ze sobą wojna, w jego zapiskach nie znajdujemy żadnych skarg na nieprzyjaciela, oprócz kilku krytyk związanych z rozbojami. Ojciec Dehon opiekował się żołnierzami, jeńcami i rannymi. Jego zdrowie ponownie pogorszyło się i pojawiły się krwotoki. Wtedy skazany został na wygnanie. W wagonie przeznaczonym do przewozu zwierząt przejechał do Belgii. Był całkowicie wyczerpany. W Enghie, wysiadając z wagonu, upadł na ziemię i zranił głowę. Z wielką gościnnością przyjęli go do swojego domu jezuici. Tam pozostał aż do otrzymania przepustki, która umożliwiła mu przyjazd do Brukseli, do swoich.

Ojciec Dehon był świadom tego, że jego duchowi synowie znajdowali się po obu stronach frontu. Jego naturalnym nastawieniem była dobroć i otwarcie na drugiego. Pewien młody sercanin z Niemiec, Franz Dalinghaus, znalazł się w 1918 roku w okolicach Saint-Quentin. Podjął ryzyko, by dotrzeć do domu Najświętszego Serca i zobaczyć się z Założycielem. Współbracia francuscy ostentacyjnie ignorowali niemieckiego żołnierza. Zauważywszy to niechętne nastawienie do niego, o. Dehon zaprosił młodego żołnierza na posiłek wspólnotowy i umieścił go, w sposób dla wszystkich widoczny, przy swoim stole. Inne świadectwo pochodzi od franciszkanina Rajmunda Dreilinga, który, będąc kapelanem wojskowym w Saint-Quentin, odwiedzał Dom Najświętszego Serca. Po zakończeniu wojny wyraził publicznie swój podziw tymi słowami: „W czasie całej wojny spotkałem tylko jednego Francuza, który potrafił zachować wobec Niemców panowanie nad sobą i poczucie godności: o. Dehona”.

Łatwo było podjąć decyzję o założeniu firmy?

Długo do tego dojrzewałem… W korporacjach istnieje coś takiego jak „złota klatka”. Wyobraź sobie, że masz wysokie zarobki, prestiżową nazwę stanowiska, markę swojego pracodawcy na wizytówce, służbowy samochód wysokiej klasy – to buduje twój wizerunek… a tu nagle przesiadasz się na Volkswagena Golfa i jedziesz na spotkanie z prezesem jakiejś dużej firmy. W dodatku masz mu doradzać, jak prowadzić biznes… Korporacje dają prestiż, karty kredytowe, hotele… Dawniej nie myślałem długo nad wyborem hotelu, w którym miałem nocować. Dzisiaj wydaję na hotel moje pieniądze, więc muszę się nad tym zastanowić.

Warto było zrezygnować z tych gadżetów?

Widzę, że czasem ludzie nie potrafią odróżnić wartości człowieka od gadżetów, którymi się posługują. Jeśli ktoś ma stanowisko, samochód służbowy, nocuje w dobrych hotelach, może uznać, że to go określa. W korporacji na twój wynik składa się czasem nawet kilka tysięcy osób. Jeżeli jesteś przedsiębiorcą, twoja wartość jest oceniana tylko przez to, co Ty i twoja firma osiągacie sami. Ja wolę tę drugą opcję.

Dziś jesteś „zadowolonym współpracownikiem”?

Lubię to, co robię i to mnie nakręca. Jestem też zaangażowanym katolikiem i teologiem. Kiedyś pomyślałem, że mogę to jakoś połączyć, aby robić coś więcej. Chciałem promować zarządzanie z ludzką twarzą, w imię słów Chrystusa: „kto nie jest przeciwko nam, ten jest z nami”. Dlatego mówię właścicielom firm o zarządzaniu z ludzką twarzą, choć w sercu mam poczucie, że to jest twarz Chrystusa. Nie mówię tego wprost – parafrazując List św. Jakuba 2,18, jest to pokazywanie wiary na podstawie uczynków. Czasami czuję się jak w świecie antycznym, gdzie apostołowie przekazywali myśl chrześcijańską poganom, używając uniwersalnego języka wartości, bez nazywania jej Chrystusem…

Rozmawiała Monika Kuźma.
Cały wywiad z Markiem znajdziesz w książce „25 talentów”.

Czy Jezus stosował „standardowe” metody? Czy o. Dehon zachował się tak, jak inni, gdy w czasie wojny posadził niemieckiego żołnierza przy swoim stole? Czy Rafał zrobił to, co „każdy by zrobił”, rzucając prestiżową posadę?

Szaleństwo? A może właśnie O TO CHODZI w życiu wiarą? Może czas przestać robić rzeczy tak, jak „powinno się” je robić? Może czas przestać myśleć tak, jak „wszyscy myślą”? Może czas przestać iść tam, gdzie „wszyscy idą”?

Laboratorium przesuwania gór, czyli jak złamać schemat ZAWSZE TAK ROBIMY

Krok 1: Rozpoznanie

Zapisz JEDEN schemat działania w Twojej firmie: ZAWSZE TAK ROBIMY…

Wybierz coś, co:

• powtarzasz od lat,
• wydaje się oczywiste i niepodważalne,
• „po ludzku powinno działać, a nie działa”.

Krok 2: Inspiracja

Spójrz na swój schemat oczami:

• JEZUSA (który kazał uczniom porzucić znane metody, zacząć się modlić i pościć).
• O. DEHONA (który złamał schemat „wróg to wróg” i zaprosił niemieckiego żołnierza do stołu).
• RAFAŁA (który porzucił schemat „prestiż = sukces” i wyszedł ze „złotej klatki” korporacji).

→ Zapisz, jak każdy z nich mógłby podejść do Twojego schematu.

Krok 3: Przesuwanie góry

Przykład: SCHEMAT: „Zawsze spotykamy się z klientami w biurze, bo tak się robi profesjonalne spotkania” ZŁAMANIE:

• Zaproś klienta na wspólny wolontariat w domu dziecka.
• Połącz rozmowę biznesową ze wspólnym działaniem dla innych.
• Pokaż mu wartości firmy w praktyce, nie w prezentacji.
• Zmierz efekt: jak zmieni się jakość relacji i decyzji biznesowych.

TWÓJ RUCH:

1. Jak radykalnie złamiesz swój schemat?
2. Kiedy dokładnie zaczniesz?
3. Po czym poznasz, że góra się przesunęła?

PAMIĘTAJ: „Jeśli będziecie mieć wiarę jak ziarnko gorczycy, powiecie tej górze: «Przesuń się stąd tam!», a przesunie się. I nic niemożliwego nie będzie dla was”.

Zakończenie

Podziel się w grupie:

• Jaki schemat „zawsze tak robimy” chcesz złamać?
• Jakie radykalne podejście wybrałeś?
• Co będzie Twoim „ziarnkiem gorczycy”?

UWAGA: To nie jest ćwiczenie na przyszłość. To jest Twoje DZISIAJ. Twoja góra czeka na przesunięcie.

30 GRUDNIA – wszyscy prowadzący: Magda, Mirek, Monika, Zbyszek i Anastazja – podsumowanie i świętowanie