Jak mówił ponoć swoim braciom święty Franciszek, zawsze głoście Ewangelię, a w razie konieczności czyńcie to słowami.

„Wszyscy jesteśmy przywódcami i cały czas przewodzimy, często nawet w drobnych sprawach i w niezamierzony sposób.

Setki przypadkowych spotkań z innymi przedstawicielami ludzkości każdego dnia – w takich sytuacjach jak kupowanie porannej kawy, przepychanie się do pociągu, zajmowanie się podwładnymi – dostarczają nam okazji do okazania szacunku (bądź nie).

Niezliczone kilkusekundowe zetknięcia z asystentem, współpracownikiem, małżonkiem lub z dziećmi sumują się w ciągu miesiąca do całych godzin interakcji. Niewielu zadaje sobie trud rozważenia wiadomości, jaką wysyłają w tych przelotnych spotkaniach składających się na większość życia. (…)

Bądźmy szczerzy. Większość relacji pomiędzy przełożonym a pracownikami, dobrych, czy złych, została prawdopodobnie ukształtowana podczas wspólnej jazdy windą, a nie za sprawą jakiegoś pełnego kwiecistych słów i wygłoszonego ze swadą oświadczenia mającego na celu wywarcie trwałego wpływu na tysiące istnień przyszłych pokoleń.”

Fragment z książki Chrisa Lowneya, Heroiczne Przywództwo

Każde nasze słowo, działanie może być dla innych drogowskazem do Boga, albo przeciwnie, możemy naszą postawą kogoś zniechęcić, zgorszyć.
To wielka odpowiedzialność!

---

NARZĘDZIA:

Jak dawać świadectwo wiary prowadząc biznes?

• Misja i przedmiot działania firmy zgodne z wartościami chrześcijańskimi
• Bądź uczciwy względem kontrahentów – dotrzymuj zobowiązań, umów, standardów
• Uczciwie traktuj pracowników – warunki pracy, wynagrodzenia, dbaj o ich potrzeby
• Stwarzaj wokół siebie środowisko oparte na szacunku, szczerości – dbaj o to, jak przy Tobie mówi się o innych i reaguj, gdy przekraczane są granice
• Uczciwe płacenie podatków

A wszystko to, dla większej chwały Bożej, aby siła i moc oddziaływania rozszerzała się z jednostki na zespoły, rodziny, społeczeństwo.

Gdy omawialiśmy temat przywództwa, rozważaliśmy przy okazji kwestię wpływu, jaki każdy z nas liderów ma na siebie i innych. Jednoznacznie uznaliśmy, że wpływ ma każdy z nas, a miarę naszej wielkości stanowi sposób jego wywierania.

Nie sposób przy okazji tematu o zaangażowaniu w większy cel i działaniu dla większej chwały Bożej nie przywołać istoty naszej osobistej odpowiedzialności i odwagi. Mogłoby się wydawać, że działanie dla większej chwały Bożej jest zarezerwowane dla wybranych, a samo pojęcie brzmi bardzo górnolotnie i trudno je przełożyć na nasze codzienne zwykłe działania i zmagania.

Nic bardziej mylnego.

Jeśli przyjęliśmy dotąd, że Bóg jest w każdym stworzeniu, że każda nasza myśl i gest ma znaczenie, to jak moglibyśmy założyć, że działanie dla większej chwały Bożej nas nie dotyczy.

Wpatrujmy się nieustająco w Chrystusa, jego gesty, słowa, postawę, a odnajdziemy w Nim niezliczone przykłady zastosowania w naszym życiu. Każdy człowiek, który z kontaktu z nami wychodzi zbudowany jest świadectwem działania na rzecz większej chwały Bożej.

Każde nasze pełne zrozumienia spojrzenie, słowo wypowiedziane w pokoju są najmniejszymi i bardzo ważnymi działaniami, które powiększają chwałę Bożą. To tylko przykłady najdrobniejszych działań, na które stać każdego z nas. My oddziałujemy na innych, inni oddziałują na kolejne osoby, w ten sposób wywieramy wpływ i zwiększamy chwałę Bożą.

Dzisiejszy świat bardzo potrzebuje świadków. Nie tyle nauczycieli, ile świadków.
Nie trzeba mówić dużo, ale mówić całym swoim życiem: konsekwencją w życiu, właśnie konsekwentnym życiem

Czuwanie modlitewne z okazji dnia ruchów, nowych wspólnot i stowarzyszeń kościelnych, 18.05.2013.

---

Cieszmy się, że jesteśmy chrześcijanami! Wierzymy w Zmartwychwstałego, który zwyciężył zło i śmierć! Miejmy odwagę „wyjść na zewnątrz” i nieść tę radość i to światłość do wszystkich miejsc naszego życia! Zmartwychwstanie Chrystusa jest naszą największą pewnością: jest naszym najcenniejszym skarbem! Czyż można nie dzielić się z innymi tym skarbem, z tą pewnością? Nie jest ona tylko dla nas, trzeba ją przekazywać, dawać innym i dzielić się nią z innymi. To jest właśnie nasze świadectwo.

Audiencja generalna. „Pierwszymi świadkami są kobiety”, 3.03.2013.

---

Dobrze to wszyscy zapamiętajmy: nie można głosić Ewangelii Jezusa, nie dając konkretnego świadectwa życia. Ten, kto nas słucha i na nas patrzy, powinien móc odczytać w naszych działaniach to, co słyszy z naszych ust, i wielbić Boga!

Wizyta w bazylice św. Pawła za Murami. „Spójność między słowem a życiem”, 14.04.2013.

---

Bądźcie wszędzie zwiastunami Słowa życia – w naszych dzielnicach, w miejscach pracy i wszędzie, gdzie ludzie się spotykają i nawiązują relacje.

Inauguracja kongresu diecezji rzymskiej. „Ewangelizacja wymaga prawdziwej odwagi”, 17.06.2013.

---

Jeśli ktoś rzeczywiście doświadczył miłości Boga, który go zbawia, nie potrzebuje wiele czasu, by zacząć Go głosić, i nie może oczekiwać, aby udzielono mu wielu lekcji lub długich pouczeń. Każdy chrześcijanin jest misjonarzem w takiej mierze, w jakiej spotkał się z miłością Boga w Chrystusie Jezusie.

Encyklika Evangelii gaudium, 120

---

Zwodzi nas przyzwyczajenie i mówi nam, że próby zmieniania czegokolwiek nie mają sensu, że w danej sytuacji nie możemy nic zrobić, że zawsze tak było i że mimo to przetrwaliśmy. Z przyzwyczajenia nie mierzymy się już ze złem i pozwalamy, aby rzeczy „były takimi, jakimi są”, lub jakimi niektórzy postanowili, aby były. Pozwólmy zatem, aby przyszedł Pan, aby nas obudził, aby wstrząsnął naszym odrętwieniem, wyzwolił nas z bezczynności. Rzućmy wyzwanie uleganiu nawykom, otwórzmy oczy i uszy, a zwłaszcza serca, abyśmy dali się wstrząsnąć tym, co się dzieje wokół nas, oraz wołaniem żywego i skutecznego słowa Zmartwychwstałego.

Adhortacja Apostolska Gaudete Et Exsultate 137, O powołaniu do świętości w świecie współczesnym

---

Działalność przedsiębiorcza jest «szlachetnym powołaniem zmierzającym do wytwarzania bogactwa i udoskonalania świata dla wszystkich, zwłaszcza jeśli przyjmuje, że tworzenie miejsc pracy jest nieuniknioną częścią jej służby na rzecz dobra wspólnego» (Laudato si’, 129). A w związku z tym ma za zadanie pomagać w przezwyciężeniu złożonego kryzysu społecznego i środowiskowego oraz zwalczać ubóstwo. Umożliwi to poprawę niepewnych warunków życia milionów osób i zniwelowanie przepaści społecznej, która jest źródłem licznych niesprawiedliwości i niszczy podstawowe wartości społeczeństwa, w tym równość, sprawiedliwość i solidarność.

Przesłanie z okazji zebrania Światowego Forum Ekonomicznego, 2016, Nie zapominajcie o ubogich

---

Z pewnością do rozwoju człowieka przyczynia się praca, która jest istotnym czynnikiem dla godności i dojrzewania osoby. Potrzebna jest praca i potrzebne są odpowiednie warunki pracy. W ostatnim stuleciu nie brakowało wymownych przykładów przedsiębiorców chrześcijańskich, którzy zrozumieli, że sukces firm zależy przede wszystkim od możliwości stworzenia szansy zatrudnienia i godnych warunków pracy. Trzeba znów wyjść od ducha tych inicjatyw, które są również najlepszym antidotum na zakłócenia spowodowane przez bezduszną globalizację, „sferyczną” globalizację, która przykładając większą wagę do zysku niż do osób, stworzyła rozległe obszary ubóstwa, bezrobocie, wyzysk i niezadowolenie społeczne

Przemówienie do uczestników konferencji „(Re)Thinking Europe”, 28.10.2017

---

leż jest różnych sposobów modlenia się za naszych bliźnich! Wszystkie są właściwe i miłe Bogu, jeśli płyną z serca. […] Wczoraj przyszedł na Mszę do Domu św. Marty porządny człowiek, przedsiębiorca. Ten młody mężczyzna musi zamknąć swoją fabrykę, bo już nie daje rady, i mówił płacząc: „Nie mogę odejść i zostawić bez pracy ponad 50 rodzin. Mógłbym ogłosić upadłość przedsiębiorstwa: pójdę do domu ze swoimi pieniędzmi, ale moje serce całe życie będzie płakało nad tymi 50 rodzinami”. Oto dobry chrześcijanin, który modli się uczynkami: przyszedł na Mszę św. modlić się, żeby Pan dał mu wyjście, nie tylko dla niego, ale i dla 50 rodzin. To człowiek, który umie się modlić, sercem i czynem, umie się modlić za bliźniego. Jest w trudnej sytuacji. I nie szuka najłatwiejszego wyjścia: „Niech sobie radzą sami”. To jest chrześcijanin. Z jaką przyjemnością go słuchałem! I prawdopodobnie jest takich osób wiele dzisiaj, w tym momencie, kiedy tylu ludzi cierpi z powodu braku pracy; myślę również o dziękowaniu za dobrą wiadomość, która dotyczy przyjaciela, krewnego, kolegi z pracy…: „Dzięki Ci, Panie, za tę piękną rzecz!”, to też jest modlitwa za innych! Dziękowanie Panu, kiedy sprawy dobrze się układają.

Audiencja generalna „Chrześcijanin modli się również uczynkami”, 30.11.2016

---

Swoim świadectwem prawdy chrześcijanin musi „drażnić nasze wygodne konstrukcje”, również za cenę wpadnięcia „w tarapaty”, ponieważ działa pod natchnieniem „zdrowego szaleństwa duchowego” wobec wszystkich „egzystencjalnych peryferii”.
Biorąc przykład ze św. Pawła, który przechodził „od jednej walnej bitwy do drugiej”, wierni nie powinni szukać schronienia w „spokojnym życiu”, bądź w kompromisach: dziś w Kościele zbyt wielu jest „salonowych chrześcijan, dobrze wychowanych”, „letnich”, dla których wszystko jest zawsze „w największym porządku”, lecz nie mają zapału apostolskiego.
(…) Św. Paweł drażni: jest to człowiek – wyjaśnił Papież – który swoim przepowiadaniem, swoją pracą, swoim postępowaniem drażni, właśnie dlatego, że głosi Jezusa Chrystusa.
A głoszenie Jezusa Chrystusa naszą wygodę, niejednokrotnie nasze wygodne konstrukcje, również chrześcijańskie, drażni. Pan chce zawsze, abyśmy szli coraz dalej, coraz dalej, coraz dalej.

Homilia podczas Mszy św. w Domu św. Marty: „Tarapaty świętego Pawła”, 16.05.2013

---

Kościół jest apostolski, ponieważ został posłany, by nieść Ewangelię całemu światu. Prowadzi dalej przez dzieje tę samą misję, którą Jezus powierzył apostołom: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody…” To właśnie Jezus kazał nam robić! Kładę nacisk na ten aspekt misyjny, ponieważ Chrystus zachęca nas wszystkich, byśmy „wyszli” innym na spotkanie, posyła nas, prosi, byśmy wyruszali w drogę, by nieść radość Ewangelii! Jeszcze raz zadajmy sobie pytanie: Czy jesteśmy misjonarzami poprzez nasze słowa, a przede wszystkim poprzez nasze chrześcijańskie życie, nasze świadectwo? Czy też jesteśmy chrześcijanami zamkniętymi w swoich sercach i w swoich kościołach, chrześcijanami z zakrystii? Chrześcijanami tylko w słowach, którzy jednak żyją jak poganie? Powinniśmy zadawać sobie te pytania, które nie są wyrzutem. Ja też pytam o to siebie: w jaki sposób jestem chrześcijaninem, czy naprawdę poprzez świadectwo?

Audiencja generalna, 16.10.2013

⇒ DLA WIĘKSZEJ CHWAŁY BOŻEJ

Motto jezuitów brzmi: Ad majorem Dei gloriam, czyli „dla większej chwały Bożej”. Św. Ignacy w Fundamencie Ćwiczeń duchowych pisze, że człowiek jest stworzony, by chwalił Boga, czyli żył dla Bożej chwały. Bóg i Jego chwała stają się celem życia Ignacego i centrum Jego duchowości. Szuka tylko Boga i tego wszystkiego, co do Niego prowadzi. Rekolektantowi proponuje, by wszystko, a więc zamiary, działania, decyzje było uporządkowane, a więc nakierowane na służenie Bogu i szukanie tylko Jego chwały.

⇒ GLOBALNA SKALA

Misją Towarzystwa jest uczestniczenie w całościowej misji ewangelizacyjnej Kościoła, którego celem jest urzeczywistnienie Królestwa Bożego wśród całej ludzkości. Jezuici uważali „cały świat za swój dom”.

⇒ PORADA ŚW. IGNACEGO

„Idźcie i zapalcie cały świat”.