Jezus uważnie obserwuje świat, zna jego problemy. Nie jest obcy, daleki od sytuacji codziennego życia. Mówi w sposób zrozumiały, aby trafić do słuchaczy, przywołując takie sytuacje, które ich dotyczą.

Nie jest to bajka, nie ma nic z rozrywki. W sposób przystępny ma wyjaśnić tematy trudne. Trzeba zatem zadać sobie nieco wysiłku i ten „trudny temat” odnaleźć.

Przypowieści zawsze wychodzą od spraw codziennych, ich punktem odniesienia jest jednak świat Boga, ich celem jest zaprowadzenie nas na drugi brzeg rzeczywistości. Przypowieść coś ukrywa (za pomocą np. przenośni), aby odkryć coś na wyższym poziomie.

Pierwszą pokusą w interpretacji przypowieści jest ryzyko banalności, „przystosowywania” Słowa Bożego do naszych wyobrażeń i rozwijania naszych wizji. Uczniowie nie rozumieli ich i prosili o wyjaśnienie, dziś natomiast spotykamy kaznodziejów, którzy sugerują nam, że przypowieści zawierają jasne, proste i oczywiste przesłanie.

Przeciwnym niebezpieczeństwem jest ryzyko komplikacji. Zbyt szczegółowe analizy mogą prowadzić do błędnych wniosków; Jezus przedstawiał słuchaczom pewien obraz, wywoływał w nich skojarzenia, uczucia, skupiał ich uwagę. Szczegółowa analiza jest wtedy właściwa, gdy prowadzi do lepszego zrozumienia sensu.

Każdy obraz zawiera różne możliwe znaczenia. W odróżnieniu od naszych twierdzeń, przypowieść nigdy nie jest jednoznaczna. Różnorodność interpretacji jest świadectwem niewyczerpanego bogactwa przypowieści, a nie ich słabości. Przypowieść zawsze mówi coś więcej, niż to, co mówi.

W tej przypowieści Jezus posługuje się powtórzeniem (paralelizm) jako techniką narracyjną. W ten sposób w przypowieści zostają wyeksponowane elementy kontrastujące w słowach i działaniu postaci biorących udział w akcji.

Zachwaszczenie czyjegoś pola poprzez rozsianie ziarna chwastu było traktowane w prawie rzymskim jako przestępstwo agrarne (Kodeks Justyniana z 533 r.).
Według Księgi I Wyroczni Sybilli, żydowskiej przepowiedni pochodzącej z I wieku po Chr., za podobny czyn Żydzi mieli zostać wygnani przez rzymskiego cesarza. Te przypadki dowodzą, iż wzmianka o posianiu chwastu w przypowieści Jezusa jest realistyczna.

W starożytności mianem kąkolu określano życicę roczną (Lolium temulentum), określaną w starożytności mianem kąkolu. Osiąga wysokość 40-80 cm, jest więc niższa od pszenicy, zaś jej kłos jest długości ok. 25 cm. Rozróżnienie jej w łanie pszenicy jest możliwe dopiero w czasie wykształcania się kłosa. Aż 86% nasion życicy zarażonych było grzybem Stromatinia temulenta, który powoduje bóle głowy, ślepotę, a dawka 0,04 g zawartej w nim temuliny jest dla człowieka śmiertelna. Nasiona pszenicy są bardzo podobne do nasion życicy i oddzielenie ich przed siewem było w czasach biblijnych praktycznie niemożliwe. Jest też możliwe, że życica pojawiła się w pszenicy nawet wtedy, gdy nie było jej wśród wysiewanych nasion. Gdy lata były suche, co w Palestynie jest normą, trwały w ziemi w stanie spoczynku, wykiełkowały zaś, gdy nastąpił dłuższy okres wilgotnej pogody. To tłumaczyłoby słowa przypowieści: „Panie, czy nie posiałeś dobrego nasienia na swej roli? Skąd więc wziął się na niej chwast?”.

W rozmowie gospodarz odmawia prośbie sług, by jeszcze w trakcie kształtowania się kłosów wyrwać chwast. Takie działanie mogłoby uszkodzić pszenicę, której korzenie pozostawały silnie oplecione przez korzenie chwastu. Rozwiązanie problemu gospodarz przenosi na czas żniw: „Pozwólcie obojgu róść aż do żniw”. Żniwo jest przedstawione dokładniej: gospodarz poleci żeńcom, by zebrali najpierw chwast, powiązali go w snopki na spalenie, a na końcu zwieźli pszenicę do spichlerza. Zauważa się, iż nie słudzy, lecz wynajęci żeńcy dokonają żniwa. Ponadto istotna jest kolejność czynności: najpierw zostanie usunięty ispalony chwast. Ostatnim aktem będzie więc zebranie pszenicy do spichlerza. Tak zostaje rozwiązany problem wyjściowy przypowieści: dobre ziarno zasiane w rolę wydało plon, który zostanie zebrany.