Dzisiejszy świat cierpi na chorobę obsesyjnego aktywizmu i niezdolności do zdystansowania się i refleksji. Zasobem, którego najbardziej brakuje menadżerom, jest czas. Często jednak nadmierna aktywność przeradza się w bezproduktywne i chaotyczne „gaszenie pożarów”.

Tempo, ogrom, złożoność i tymczasowość naszego dzisiejszego życia zawodowego – wszystko to sprzysięga się przeciwko nam, powodując stresy, nad którymi nie jesteśmy w stanie zapanować, prowadzi do przepracowania, wypalenia, lęków, a nawet depresji.
Jak się zatem bronić?
By uporać się z nawałem zadań, trzeba wycofać się, nabrać dystansu – największą potrzebą jest możliwość zatrzymania się i refleksji.

Powtarzając radę papieża Franciszka – jeśli żyjesz bardzo aktywnie, by przeżyć, musisz zapewnić sobie czas na systematyczną refleksję. Nie będziesz w stanie zrealizować swoich priorytetów, jeśli stale będziesz zajęty.

Wszyscy wiemy, że musimy jakoś wydostać się z pułapki rzekomej pilności i zatrzymać ten bezproduktywny młyn. Tylko jak? Papież Franciszek, wierny swojej tradycji ignacjańskiej, być może mógłby nam zaproponować, co powinniśmy zrobić.
A mianowicie – nic.

Fragment z książki Chrisa Lowneya, Heroiczne Przywództwo

Jest to jednak propozycja nieciesząca się zrozumieniem w dzisiejszym świecie.
Chwile, które lider spędza w ciszy, w najlepszym wypadku uważane są za „czas wolny od zajęć”, w najgorszym zaś za stratę czasu.

Tymczasem jest to konieczny element, aby działać w sposób sensowny, zgodny z wyznaczonymi celami i ze świadomym wyborem priorytetów.
Oczyszczenie umysłu, odnowa wewnętrzna, złapanie właściwej perspektywy – jakkolwiek tę przerwę nazwiemy jest ona strategicznym zajęciem dojrzałego przedsiębiorcy. Im bardziej jesteśmy zajęci, tym bardziej potrzebujemy skupienia, by nie stracić z oczu obranego celu.

Dla nas, wierzących ludzi biznesu, zadbanie o dyscyplinę życia wewnętrznego jest konieczne dla wytrwania na ścieżce człowieka oddanego Bogu.
Stała łączność i relacja z Bogiem przemienia nas i pozwala stawać się coraz lepszymi.
Dyscyplina osobistej modlitwy jest koniecznością.

Umiejętność dzielenia się odpowiedzialnością, to jeden z kluczowych elementów dla zachowania wzrostu zarówno lidera, jak i jego zespołu. To czynnik wspierający rozwój i zapewniający liderowi przestrzeń na refleksję, oddalenie i nabranie sił.
Tym, co bardzo ważne, jest delegowanie uprawnień, nie tylko zadań.
W takim ujęciu delegowania konieczna jest postawa zaufania i mądre rozpoznanie mocnych stron i zasobów tych, którym chcemy przekazać podejmowanie decyzji i powierzyć ważne dla nas zadania.
Z delegowaniem wiąże się również bardzo cenna umiejętność proszenia o pomoc i gotowość do polegania na innych. Delegowaniu sprzyja postawa otwartości i ciekawości wobec ludzi. To zgoda na przyjęcie innego sposobu dojścia do rozwiązania, zaakceptowanie różnicy w podejściu i myśleniu, to finalnie objaw akceptującej miłości wobec drugiego człowieka i tego, co Bóg w nim złożył.
Delegowanie to również wolność od osądów, uznanie własnej niedoskonałości i omylności. Tak proste słowo, a tak wiele znaczenia niesie w sobie.

Pozbycie się odruchu kontrolowania wszystkiego wydaje się być pilnym wezwaniem dla dzisiejszych liderów.

Delegowanie uprawnień ma też jednak wymiar duchowy: jeśli szanuję swojego pracownika, traktuję go jako człowieka utalentowanego, a nawet stworzonego na podobieństwo Boga, to z pewnością uczynię wszystko, by zachęcić go, nakłonić, przekonać i zmobilizować – przy użyciu wszystkich dostępnych mi metod – do jak najlepszego wykorzystania danych mu przez Boga talentów, w tym także do stawiania z własnej inicjatywy czoła napotykanym wyzwaniom.

Fragment książki: Lider Papież Franciszek, Chris Lowney

NARZĘDZIA:

Jak delegować zadania i odpowiedzialność?

• Bądź świadom, kogo masz w zespole. Jakie są mocne i słabe strony każdej osoby. Jaka jest ich gotowość do przejmowania zadań i odpowiedzialności.
• Poświęć czas na określenie oczekiwań, produktu końcowego. Upewnij się, że pracownik dobrze rozumie, co ma zrobić (zapytaj).
• Określaj „co”, pozostaw sferę wolności w „jak”.
• Podsumowujcie razem wyniki, celebrujcie sukcesy, wyciągajcie wnioski z porażek.

Nie należy pogardzać chwilami spokoju, samotności i milczenia przed Bogiem.
Wręcz przeciwnie. Ponieważ nieustanna nowość narzędzi technologicznych, atrakcyjność podróży, niezliczone oferty konsumpcji nie zostawiają niekiedy pustych przestrzeni, w których rozbrzmiewa głos Boga. Wszystko jest wypełnione słowami, przelotnymi przyjemnościami i zgiełkiem coraz większej szybkości. Nie panuje tam radość, lecz raczej niezadowolenie tych, którzy nie wiedzą, po co żyją.
Jak więc nie uznać, że musimy zatrzymać tę gorączkową gonitwę, by odzyskać przestrzeń osobistą, czasami bolesną, ale bardzo owocną, w której odbywa się szczery dialog z Bogiem?

Ojciec Święty Franciszek, Adhortacja Apostolska Gaudete et exsultate 29, O powołaniu do świętości w świecie współczesnym

⇒ UPEŁNOMOCNIANIE DO DZIAŁANIA

Wysyłając Jezuitów w świat, św. Ignacy często używał w listach sformułowań w stylu: Pozostawiam wszystko twojemu osądowi i każde rozwiązanie, które przyjmiesz, uznam za najlepsze. Jakąkolwiek z dróg uznasz za lepszą w naszym Panu, w pełni ją zaakceptuję. W tej sprawie mamy jedną i tę samą wolę, ale tam, gdzie jesteś, jesteś bliżej spraw.

Zaufanie i wiara, jakie okazywał Loyola tym, którym powierzał ważną sprawę, dawało im absolutną swobodę i upoważniało każdego z nich do działania zgodnie z jego możliwościami i talentami.
A wydając polecenie, zawsze dodawał: Ty, który jesteś na miejscu, będziesz lepiej wiedział, co należy czynić.

Fragment książki: Heroiczne przywództwo, Chris Lowney

⇒ RACHUNEK SUMIENIA

To examen, czyli proces badania siebie. Obok ćwiczeń duchowych jedna z najbardziej charakterystycznych praktyk duchowości jezuickiej.
Spełnia przynajmniej trzy ważne cele.
Po pierwsze, służy przypomnieniu sobie, za co w życiu jesteśmy wdzięczni.
Po drugie, przez chwilę patrzy się na swoje życie w szerszej perspektywie, przypominając sobie najważniejsze cele i wartości i zastanawiając się nad tym, co chcielibyśmy w sobie poprawić.
Po trzecie, służy zastanowieniu się, w jaki sposób w zdarzeniach danego dnia jest obecny Bóg.

⇒ PORADA ŚW. IGNACEGO

„Pracownicy winnicy Pana jedną tylko nogą mają się wspierać na ziemi: drugą powinni mieć w górze, nie mogąc się doczekać wyruszenia w drogę.”

„Angażujcie się w to, co robicie i róbcie to dobrze.”

„Kto chce zrobić za dużo, w końcu nie zrobi nic.”

„Pilnujcie się, żeby synowie tego świata nie wykazywali więcej zaangażowania i starań o odnoszenie sukcesów w sprawach nic wartych, niż wy w wiecznotrwałych.”