1. Cztery relacje

Wszyscy ewangeliści przytaczają te wydarzenie (Mk 14,3-9; Łk 7,36-50; J 12,1-11). Relacje Mt, Mk, J są zbliżone, ponieważ miejscem jest Betania („dom biednych”), wydarzenie to poprzedza mękę Chrystusa i jest „namaszczeniem na pogrzeb”. Z kolei Łk umiejscawia je podczas publicznej działalności Jezusa, bohaterką jest kobieta „prowadząca życie grzeszne” i służy ono rozmowie z faryzeuszem o „większej miłości”.

Mt, Mk – dom Szymona Trędowatego, Łk – dom faryzeusza Szymona, J – dom Łazarza. Zastanawiające jest imię Szymona Trędowatego. Jeśli byłby rzeczywiście trędowaty, musiałby mieszkać poza miastem, nie mógłby się z nikim spotykać. Trąd był nieuleczalny. Czy zatem Szymon Trędowaty to ktoś przez Chrystusa uzdrowiony, który Go potem w ramach wdzięczności przyjmuje na ucztę w swoim domu? Według J motywem uczty było wskrzeszenie Łazarza, ludzie tłumnie przybywali, aby zobaczyć go na własne oczy.

Mt i Mk – bohaterką jest anonimowa kobieta, Łk – anonimowa prostytutka, J – Maria z Betanii, siostra Marty i Łazarza

Mt, Mk – namaszczenie głowy Jezusa, Łk, J – namaszczenie stóp

Mt, Mk – oburzenie uczniów (liczba mnoga), bezpośrednio po tym wydarzeniu następuje zdrada Judasza za 30 srebrników (moneta, zobacz temat kwietnia). J – oburzenie Judasza, który podaje wartość olejku 300 denarów (denar, zobacz temat września), dodatkowy komentarz ewangelisty, że był on złodziejem i na biednych mu nie zależało.

2. Olejek

Kobieta przyniosła ze sobą alabastrowy flakonik, w którym znajdował się olejek. Alabaster, czyli miękki kamień o kremowym kolorze, był sprowadzany z Egiptu. To właśnie w takich naczyniach zazwyczaj przechowywano wonności, o powszechności występowania takich przedmiotów świadczą wykopaliska. W tym alabastrowym flakoniku znajdował się drogi olejek. Greckie słowo myron oznacza olejek o pięknym zapachu, często na bazie oliwy oraz wzbogacony różnymi technikami i aromatami. Produkty te uzyskiwano z żywicy pochodzącej z drzew balsamicznych, które rosły w Arabii i Somalii. Mirrę wykorzystywano jako kadzidło, składnik kosmetyków, perfum i leków oraz w obrzędach pogrzebowych.

3. Uczynek miłosierdzia

W judaizmie istniało rozróżnienie dobrych uczynków na jałmużnę i inne akty miłosierdzia (np. grzebanie umarłych). Ta pierwsza pobożna praktyka polegała na przekazaniu pieniędzy ludziom cierpiącym niedostatek. Natomiast uczynki miłosierdzia nierzadko wymagały poświęcenia, ofiary i osobistego zaangażowania oraz mogły być kierowane zarówno w stronę ubogich, jak i bogatych, żywych, ale i zmarłych. Uważano je za doskonalsze od jałmużny.

4. Namaszczenie

Drogi olejek, którym bezimienna kobieta namaściła w Betanii głowę Jezusa, symbolizował okazaną Mu przez nią miłość. Orygenes († 254) przyporządkował zwykły olejek dobrym czynom, olejek, którym zostały namaszczone stopy Jezusa, dziełom miłosierdzia pełnionym przez pokutujących, a olejek, który niewiasta wylała na głowę Chrystusa – czynom wiary, czystości, postowi, modlitwie i cierpliwości.

Olejem namaszczał również kapłan głowę króla na znak godności królewskiej i wybrania przez Boga. Kobieta nieświadomie dokonuje gestu o tak głębokim znaczeniu, bo według Jana kolejnym wydarzeniem był uroczysty wjazd Jezusa do Jerozolimy jako Króla Izraela (J 12,12-15).

5. Oburzenie uczniów

Hojny gest kobiety spotkał się z oburzeniem i niezadowoleniem uczniów, którzy widzieli w nim marnotrawstwo i niepotrzebną rozrzutność. Myśleli oni zupełnie inaczej niż Jezus. Nic więc dziwnego, że ich krytyka spadła nie tylko na ową kobietę, ale też na Chrystusa, który nie protestował, lecz pozwolił wylać na swoją głowę drogi olejek. Uczniowie Jezusa byli zdania, że zmarnowany olejek można było znacznie lepiej spożytkować. Należało go drogo sprzedać, a uzyskane w ten sposób pieniądze przeznaczyć na rzecz ubogich. Poza tym zbliżająca się Pascha sprzyjała materialnemu wspieraniu ludzi biednych. Można również przypuszczać, że wzmożone zainteresowanie uczniów losem ubogich wynikało z przebywania w bliskości Chrystusa, z obserwacji dokonywanych przez Niego cudów oraz ze słuchania Jego nauk.