Denar to srebrna moneta rzymska. Każdy cesarz emitował swoją monetę z wizerunkiem. Za czasów Jezusa moneta cesarza Tyberiusza zawierała napis mówiący o boskości cezara. Była w powszechnym użyciu i wydaje się, że na co dzień nie stanowiło to problemu. Ten zaczynał się, gdy pobożny Żyd chciał złożyć ofiarę, zapłacić podatek świątynny. Wtedy to bankierzy służyli swoją pomocą (zapewne nie bezinteresownie) – wymieniając je na monety świątynne lub inne monety nienoszące na sobie skazy bluźnierstwa. Stąd święty gniew Jezusa w scenie oczyszczenia świątyni, gdy porozrzucał stoły bankierów (J 2,13-17).

Denar pojawia się również w przypowieści o wynagrodzeniu robotników, cennym olejku nardowym (300 denarów).

Srebrne monety, ale pochodzące jeszcze z czasów greckich nazywano drachmami. Judea pozostawała w kręgu kultury greckiej (odległość, siła kultury, wcześniejsze panowanie Greków). Piotr uiszcza podatek świątynny za siebie i za Jezusa z didrachmy (podwójna drachma) staterem znalezionym w pyszczku ryby, czyli dużą monetą grecką, wartą cztery drachmy (Mt 17,24-27). W przypowieści kobieta, która zgubiła drachmę, po jej odnalezieniu zaprasza z radości przyjaciółki (Łk 15,8-10).

Srebrne monety pojawiają się również jako zapłata otrzymana przez Judasza – trzydzieści srebrników (Mt 26,14-16). Ewangelistę ukazuje spełnienie proroctwa, nie ma dla niego znaczenia, czy były to monety rzymskie czy greckie.

Judea pozostawała pod panowaniem rzymskim. Rzymianie dokonując podbojów, nie burzyli zastanego porządku społecznego. Wprowadzali oczywiście swoją władzę (namiestnik, podatki), lecz raczej zależało im na spokoju niż na konfrontacjach zbrojnych. Stąd arcykapłani obawiali się, że Jezus może wzniecić powstanie. Było to oczekiwanie niebezpodstawne, ponieważ zapowiadany przez proroków Syn Dawida miał wyzwolić Izraela i przywrócić świetność królestwa Dawidowego. Oczywiście wszystkie powstania były brutalnie likwidowane, sytuacja w kraju pogarszała się, a przywileje były likwidowane.

Arcykapłani byli realistami i nie wierzyli w możliwość pokonania Rzymu. Chcieli zatem maksymalnie wykorzystywać swoją autonomię (podatki świątynne, sądy – tylko kara śmierci była zastrzeżona dla namiestnika rzymskiego). W swojej postawie musieli jednak stale balansować na cienkiej linie. Z jednej strony nie podważać prymatu Rzym, aby wobec namiestnika pozostawać lojalnymi i nie utracić posiadanych praw. Z drugiej strony lud tęsknił za wolnością, a oni jako duchowi przywódcy musieli wraz z nim wyczekiwać obiecanego w Piśmie Świętym wyzwolenia.

Uchodzili za elitę religijną narodu i był to ich powód do dumy, np. „modlitwa” faryzeusza będąca samochwalstwem jego gorliwości (Łk 18,11-12).

Scena ta ma miejsce u końca działalności Jezusa. Jego spór z faryzeuszami i uczonymi w Piśmie miał już zatem przynajmniej kilka odsłon, np. powołanie celnika Mateusza, uzdrowienie w szabat, spór o post, tradycję i przepisy rytualne (rozdział 9, 12, 15). Po tej scenie jest jeszcze spór o zmartwychwstanie i największe przykazanie. Finałem jest długa mowa oskarżająca uczonych w Piśmie i faryzeuszów, w których wielokrotnie pada słowo „biada wam” (rozdział 23).