ks. Grzegorz Piątek SCJ

W Roku Jana Pawła II – ogłoszonym z okazji 100-lecia jego urodzin – zostanie przypomnianych wiele aspektów jego życia i nauczania oraz dokonań, które wpłynęły na życie Kościoła i świata. Papież z Polski w ciągu swojego długiego pontyfikatu wykonał gigantyczną pracę. Było to możliwe m.in. dlatego, że był świetnym liderem dla siebie samego i innych.

Jedną z ważnych cech lidera jest umiejętność trafnego rozpoznania problemów i stawienia im czoła. Jan Paweł II – według świadectwa bp. Stanisława Smoleńskiego – stając wobec różnorakich wyzwań, stawiał sobie dwa pytania. Po pierwsze, jaka prawda wiary rzuca światło na dany problem. Po drugie, kogo można wziąć, lub przygotować, do pomocy. Taka metodologia – odwołująca się nie tylko do kompetencji, ale również do wymiaru duchowego – może być wzorem dla każdego wierzącego lidera. Otwarcie się na słowo Boże, natchnienia Ducha Świętego i współpraca z odpowiednimi ludźmi, którym potrafił zaufać, były żywo obecne w życiu Jana Pawła II i zadecydowały o skuteczności jego wysiłków.

O kolejnych cechach przywódczych papieża z Polski dowiadujemy się m.in. ze wspomnień jego wieloletniego współpracownika kard. Jozefa Tomko. Emerytowany prefekt Kongregacji Ewangelizacji Narodów mówił o niesamowitej pamięci i wysoce rozwiniętej zdolności syntezy u swojego przełożonego. Ponadto, dążył on do dogłębnego zrozumienia, co w danej sytuacji jest najważniejsze. Nie bał się podejmować trudnych decyzji, ale nie czynił tego pochopnie i cierpliwie czekał na odpowiedni moment oraz odpowiednią kolejność rozstrzygnięć. Inicjując zmiany i rozeznając najodpowiedniejszy czas ich wprowadzenia, był świadom swojej odpowiedzialności i otwarty na odczytywanie woli Bożej. Dał się poznać – na przykład przygotowując wielki projekt wprowadzenia Kościoła w trzecie tysiąclecie – jako człowiek, który miał wielką wizję przyszłości i w wysokim stopniu posiadł cnotę nadziei, którą zapalał w innych.

Jan Paweł II był przekonany, że życie każdego człowieka ma charakter powołania, że prowadzi do określonego celu oraz pozwala – pomimo różnorakich ograniczeń – osiągnąć intelektualną, duchową i moralną wielkość. Dlatego nie wahał się stawiać sobie i innym wielkich celów i wymagań. Do historii przeszły słowa skierowane do młodych, aby wymagali od siebie, choćby inni od nich nie wymagali (Jasna Góra 1983 r.). Przyszły święty Kościoła katolickiego pociągał spójnością swojego życia: potwierdzał nauczane swoimi czynami. Pokazał wagę poznania siebie samego, otwarcia się na Boga podczas gorliwej modlitwy, umiejętności rozpoznania i wybierania dobra, skupiania się na chwili obecnej a jednocześnie planowania przyszłości. Cenił wierność wobec przyjaciół, podejmował dialog z inaczej myślącymi, zachowywał umiar we wszystkim oraz pokorę i wolność od dóbr materialnych.

Karol Wojtyła dzięki pracy nad sobą, refleksji nad życiowymi doświadczeniami, otwartości na ludzi i Boga, dojrzał do stania się Janem Pawłem II, wielkim przywódcą Ludu Bożego i sługą Pana. Wskazanymi powyżej cechami przyciągał do siebie ludzi i zachęcał ich do przemiany życia.

W przygotowaniu tekstu korzystałem z „Lekcji nadziei” Georga Weigela i „Strażnika świętego papieża” Andreasa Widmera.